Castratie

Baba’s ontwikkeling als ‘lone wolf alpha’ sedert het incident in april met de barsoi werd steeds duidelijker. Zijn toch al grote hobby, het afpakken van ballen en andere speeltjes, werd nu echt dominant gedrag.

Zijn ongeduld met niet goed gesocialiseerde puberreutjes werd steeds groter en zijn begroetingen van andere honden op de speelweide veranderden steeds meer in even duidelijk maken wie er de baas is in het park, althans volgens Baba.

Daar kwam het nadrukkelijk claimen van teefjes ook nog bij.

We begonnen een slechte naam te krijgen in het park. Een keer kwamen we aangelopen bij de hondenspeelweide en nog voor ik Baba los had gemaakt, vertrokken alle hondenbaasjes met hun viervoeter. Binnen een minuut was de weide leeg.

Dit was niet leuk meer. Uitlaten van Baba werd een inspannende bezigheid. Met zo’n grote hond met een herderachtig uiterlijk waar toch al veel mensen bij vooroordeel bang voor zijn, en met zijn grote zelfstandigheid als voormalige zwerfhond, kon ik me niet langer permitteren om de tijd te nemen om te kijken hoe ik met allerlei soorten aanpak zijn gedrag zou kunnen ombuigen.

7 Juli liet ik hem castreren. De eerste keer in mijn leven dat ik zo’n stap zette en in de eerste week na de castratie heb ik in gedachten wel duizend keer sorry gezegd tegen Baba.

Hij was behoorlijk ziek van de narcose. De dierenarts had me aangeraden geen voedsel te geven maar wel te proberen of hij wilde drinken. Hij wilde geen van beiden, ondanks dat hij met een nuchtere maag de operatie had moeten ondergaan.

Eind van de avond probeerde ik voorzichtig een heel klein stukje van zijn favoriete leverworst. Hij rook eraan, trok zijn kop terug en maakte een geluid waarvan ik dacht dat alleen mensen dat konden: hij liet een hartgrondig ‘Blugggh’ horen.

De volgende dag begon hij weer te drinken en accepteerde hij kleine hapjes. Het werd me alleszins duidelijk dat de ontstekingsremmende pijnstiller geen overbodige luxe was. Ook het advies hem de eerste weken niet los te laten lopen, bleek terecht.

De dierenarts had gewaarschuwd dat de testosteron nog minstens een maand volop aanwezig zou zijn en ik dus de eerste maand geen veranderingen hoefde te verwachten en daarna was het afwachten of en zo ja wat voor effect de castratie uiteindelijk zou hebben.

Al de dag na de castratie bemerkte ik toch de eerste verandering: in plaats van heel vaak ‘vlaggen’, deed Baba ineens een lange plas.

We zijn nu drie maanden verder en Baba is, behalve dat hij duidelijk een apha is geworden, weer Baba. Hij is nog steeds een ballen- en speeltjesdief maar gelukkig weer zonder dat super dominante gedrag. Toch gaf het in september problemen met badgasten op Vlieland die er geen begrip voor op konden brengen, zelfs niet nadat ik uitgelegd had hoe Baba’s gedrag ontstaan was. Of ik de bal kon terugbezorgen. Uiteraard, maar wel met moeite. Daarna of ik kon voorkomen dat hij de bal afpakte, want het boxerachtige teefje vond het niet leuk dat Baba dat deed. Tsja, dat hoort nou juist bij Baba’s spel. De baas vond het ook duidelijk niet leuk dus lijnde ik Baba maar aan. Na een poos was ik echter even niet oplettend genoeg en hup daar ging hij, met lijn en al. Dit keer kwam de man Baba terugbrengen en kon meteen twee ballen in ontvangst nemen.

Ik wist meteen weer waarom ik nooit in de buurt van andere badgasten het strand op ging, maar het warme weer had me verleid dat dit keer wel te doen.

Op de stille stukken was het genieten met Baba. De lange, vrijwel lege stranden hadden echter ook een nadeel: overal lagen resten van dode vogels. Wat is het toch een eigenaardige gewoonte van honden dat ze zich graag in lijkgeuren wentelen. Ik heb me laten vertellen dat ze dat doen om hun eigen geur te camoufleren, nog een restant van hun oerinstincten. Het geeft ze een voordeel bij de jacht.

Ik ken geen hondeneigenaar die dit ‘voordeel’ honoreert en ik werd een keer goed pissig op Baba toen hij weer weigerde de lijken met rust te laten. Boos lijnde ik hem aan en een poos lagen we samen tegen de duinrand naar de zee te staren. Of eigenlijk, ik staarde, Baba ging maar even een dutje doen. Tot hij de geur van een hond opsnoof die vooruit gelopen van zijn bazen langs de vloedlijn liep. Met een alerte kop keek hij van de hond in de verte naar mij en weer terug. Ok Baba, herkansing. Maar niet in de resten van dode vogels en vissen rollen aub!

Wat kan hij toch hard rennen als hij er zin in heeft, binnen enkele seconden was hij bij de zwarte hond. Ze dolden een poosje, en toen de zwarte hond met bazen al ver gepasseerd was, stond ik klaar met mijn fluitje, bezorgd dat Baba te ver mee zou lopen. Maar nee, hij bleef achter en zou dat de hele week op Vlieland keurig doen, hij is echt beter onder appel sedert de castratie. Ik zag hem wat over het strand scharrelen en denkend aan de vele lijken, blies ik uiteindelijk toch op mijn fluitje. Daar kwam hij al, maar wat had hij in zijn bek?

Eenmaal dichtbij bleek het een grote, nog geheel intacte dode meeuw te zijn, die hij trots voor mijn voeten neerlegde. Cadeautje!

Even was ik bang dat hij hem toch weer zelf zou willen hebben: het leek een beetje op hoe hij een bal voor andere viervoeters neerlegt, maar oh wee als die hond die bal zou oprapen, dan laat Baba graag zien hoe snel hij is. De pestkop! Maar nee hoor, hij ging weer rustig liggen.

Met mijn handen begroef ik de meeuw. Het werd een behoorlijke zandhoop voor ik niets meer zag van het grote beest. Baba had het stoïcijns gadegeslagen en toen ik klaar was kwam hij even aan het bergje snuffelen, keek me aan alsof hij zei, nou als jij er dat mee wilt doen moet je dat zelf weten en ging weer liggen.

Alle overige dagen op Vlieland bemerkte ik vooral hoe goed Baba onder appel bleef. Hij is duidelijk rustiger en gezeglijker geworden sinds de castratie.

Ook in onze eigen omgeving begint op te vallen hoeveel rustiger hij is geworden. De hondenspeelweide loopt niet meer leeg als wij eraan komen. 🙂

Er zijn zelfs tekenen dat hij in plaats van een ‘lone wolf alpha’, langzaam maar zeker een gewone alpha aan het worden is, in groepen honden stelt hij zich steeds socialer op.

Tenzij er een bal in het spel is 😉

Ik heb absoluut geen spijt van de castratie.

Op een ‘dingetje’ na: Baba lijkt nu qua voedselgerichtheid op een labrador.

Als hij de kans krijgt belaagt hij picknickers en thuis reageert hij op alles wat met eten te maken heeft. Extra lastig is dat je een hond na castratie juist minder eten moet geven om te voorkomen dat hij dik wordt.

Maar we vinden er vast wel een modus voor. Uiteindelijk…

Coronapubers

Er schijnen vorig jaar minstens 30 % meer puppy’s gekocht te zijn dan gewoonlijk. Het was op de hondenspeelweide in het park te merken. Vaak was daar maar één volwassen hond op vijf of zes puppy’s. Gelukkig is mijn hond een puppylover, maar zoveel tegelijk werd hem af en toe bijna teveel. Zodra er een volwassen hond aan kwam stormde hij daar overenthousiast op af. Hij was dan duidelijk teleurgesteld als die meer in de puppy’s geïnteresseerd bleek dan in hem, superblij als hij lekker keihard kon rennen met een hond van zijn maat.

De grote aanwas van honden gaat nog steeds door en vaak betreft het de eerste hond van de nieuwe eigenaar.

Gelukkig mogen de hondentrainers weer aan het werk, zij het met kleinere groepjes dan voor de corona crisis. Dat was vorig jaar anders en de gevolgen zijn er naar. Veel van die eerste hond bezitters hebben hun hond niet goed gesocialiseerd en geen puppy cursus kunnen volgen. Die puppy’s van vorig jaar zijn nu aan het puberen en dat blijkt voor andere honden zoals de mijne vaak geen pretje.

Baba werd het een maand terug spuugzat, vooral puberende reutjes die met machogedrag op hem afkwamen en zijn waarschuwingen straal negeerden. Waarschuwde Baba voorheen soms met engelengeduld wel minstens op vijf verschillende manieren, langzaam maar zeker werden zijn aantal waarschuwingen minder en uiteindelijk vond hij dat twee keer toch echt genoeg moest zijn en ging als daar niet goed op gereageerd werd over op ‘berijden’ van de macho puberreu ; een teken van dominant gedrag. Hij, grote Baba met zijn drie jaar had immers meer anciënniteit dan de jonge puber en dat moest hij dan maar laten blijken, vond hij kennelijk.

Ook dat werd dan soms niet goed begrepen en baf, daar werd het ruzie. Onder andere omdat Baba dan reageerde met de jonge puber op zijn rug leggen, maar vooral omdat de onervaren hondeneigenaar daarvan in paniek kon raken met weer alle gevolgen voor het gedrag van de jonge reu. Eenmaal daar werd de onervaren eigenaar doorgaans boos op mij. Ik heb in zijn/haar ogen een rothond en het is allemaal mijn schuld.

Tegenwoordig besluit ik door te lopen als er weer zo’n slecht gesocialiseerde puberende reu macho aan komt lopen. Baba is het daar doorgaans mee eens en volgt me dan blij voor een leuke wandeling of zoiets.

Eerlijk gezegd is er nog een andere reden voor Baba’s verminderde geduld. Bijna twee maanden geleden heeft hij grote ruzie gehad met een Barsoi. Ik had zo’n hond nog nooit gezien en was behoorlijk onder de indruk van zijn voorkomen. Stom van mij was dat ik daardoor zijn gedrag niet goed observeerde. Minstens een kwartier leken de Barsoi en Baba elkaar te negeren maar toen ik ze even mijn rug toekeerde om iets in een prullenmand te gooien, brak achter me een hevig gevecht los. Het duurde zeker een minuut en werd pas beëindigd doordat drie mensen, allen betrokken bij de Barsoi, de grote hond van Baba aftrokken. “Ja we hebben morgen al een afspraak voor een chemische castratie,” zeiden de baasjes van de tweejarige Barsoi. Dat had ik graag eerder geweten. Baba had een scheurtje aan een oor, een wond in zijn andere, bebloede voetjes en over zijn hele lijf kleine wondjes. Gelukkig geen dierenartskwestie, maar Baba bleek behoorlijk getraumatiseerd. Zodanig dat ik hem drie dagen niet los kon laten omdat hij elke ongecastreerde reu te lijf wilde gaan.

Met enige moeite is Baba inmiddels weer geresocialiseerd, maar er is kennelijk door dat gevecht een knop bij hem omgegaan. Ik sprak daarover met een amateur hondentrainster, die als eerste opmerking had dat Baba zich tijdens het gevecht kennelijk weigerde over te geven. Ik speelde de film in mijn hoofd af. Baba had het hele gevecht op zijn rug gelegen, maar inderdaad, zoals een omstander na afloop van het gevecht constateerde: “hij had zich kranig geweerd.” Dus niet overgegeven.

“Dat doen alpha’s ook niet,” zei de amateur trainster.

“Baba een alpha, schei uit! Hooguit bèta, misschien wel omega, als dat zou bestaan althans,“ zei ik, met in gedachten zijn onderdanige houding naar allerlei gelijkwaardige honden.

“Er zijn twee soorten alpha’s,” zei de amateurtrainster, “de ene houdt zich vooral met de roedel bezig, de andere is meer een lone wolf”.

Lone Wolf! Ja dat was en is Baba zeker!

Zijn onderdanige gedrag is slimheid, zichzelf aangeleerd gedrag vanaf dat hij als klein puppy aan het zwerven is geraakt. Door dat soort slimheid heeft hij de eerste acht maanden van zijn leven overleefd. Ook het rapport van de dierentolk gaf zulke zaken aan.

Nog meer films terugspelend in mijn hoofd realiseerde ik me dat hij al vaker allerlei alpha gedrag had vertoond, zoals puppy’s beschermen tegen onstuimige of dominante honden, teefjes claimen en meer van dat fraais. Maar sinds dat gevecht met de Barsoi heeft hij kennelijk besloten dat hij ook echt iemand is om rekening mee te houden. Sterker nog, de hondenspeelweide in het Wilhelminapark ziet hij nu als zijn achtertuin waar hij stap voor stap bezig is hoger in de hiërarchie te komen.

Begin deze week liep dat niet zo goed af.

Er kwamen meerdere puberreutjes de speelweide op, waardoor ik het tijd vond om te vertrekken. Baba luisterde goed en liep met me mee. Even buiten de speelweide stond een hondenkennis met twee husky teefjes ons op te wachten. Baba is weg van die twee vrouwtjes. De jongste van de twee mag soms los en dan dolt hij daarmee dat het een lieve lust is. Maar ook de oudere die aan de lijn blijft, heeft zijn volle belangstelling.

Er kwam een oudere mevrouw aan met een peutertje in een wandelwagen en een hond aan de lijn. Ze overzag het tafereel en maakte haar hond los. Deze reu dacht ook naar de twee husky’s te kunnen gaan, maar dat was niet naar de zin van Baba. De vrouw liep snel door en haar hond ging gelukkig mee.

Na een paar minuten gebeurde er iets wat ik niet had verwacht: Baba verloor zijn belangstelling voor de twee vrouwtjes en rende terug de speelweide op. Hij luisterde totaal niet meer. In de verte zag ik hem bakkeleien met de puberreutjes en de hond van de oudere mevrouw.

Met de baas van de husky’s besprak ik dit steeds terugkerende onaanvaardbare gedrag van Baba en hij gaf me, niet voor het eerst, het advies om te gaan trainen met een tien meter lijn.

Hehe daar was Baba eindelijk. Ik lijnde hem aan, gaf hem te verstaan dat hij moet luisteren als ik fluit.

Ik beëindigde het gesprek met de baas van de husky’s en wilde weggaan, maar werd geroepen door de oudere mevrouw. Haar hond was weer aan de lijn.

“Mevrouw, wilt u even achten a.u.b,” riep ze.

Foute boel! dacht ik en bleef uiteraard wachten tot ze dichterbij was gekomen.

“Uw hond heeft mijn hond gebeten!” zei ze.

Ik schrok. Zoiets had Baba echt nog nooit gedaan.

Ze vertelde dat ze in Friesland woont en haar hond daar haar erf bewaakt.

Ik vroeg de mevrouw mijn telefoonnummer te noteren, maar ze vond dat niet nodig. De vacht van haar hond die een slag kleiner is dan Baba, kleurde op de rug steeds roder.

De baas van de husky’s en ik raadden de vrouw aan naar de dichtstbijzijnde dierenkliniek te gaan. Aanvankelijk protesteerde ze, maar uiteindelijk noteerde ze mijn telefoonnummer en liet zich de weg wijzen naar de kliniek.

Een paar uur later kreeg ik een foto van de rug van haar hond en nog een foto van de rekening. 222,05 euro.

Ik belde haar. Allereerst verzekerde ik haar dat ik het bedrag dezelfde dag nog zou overmaken. Maar ik wilde ook graag weten wat er nou eigenlijk gebeurd was.

Ze vertelde dat haar hond al elf is, heel dominant en dat Baba en haar hond aan het bakkeleien waren. Ja dat laatste klopte met wat ik in de verte had gezien. Aanvankelijk liep haar hond daarna gewoon weg en ging met de jonge reutjes aan de slag, vertelde de mevrouw. Ook dat klopte met mijn waarneming en was kennelijk het sein voor Baba om eindelijk op mijn fluit te reageren.

Haar hond was op een gegeven moment in het gras op zijn rug gaan liggen rollen en daarna had ze zijn rug zien verkleuren.

Zes hechtingen tel ik op de foto die ze heeft gestuurd.

Maar ze zei heel vriendelijk: “Het is geen beet, het is meer een soort scheur die vermoedelijk per ongeluk door een slagtand of zo is veroorzaakt”.

Dat vond ik goed nieuws. Vermoedelijk is de huid van haar elf jaar oude reu al kwetsbaar geworden.

Maar dan nog: dit was voor mij echt het signaal om te gaan hertrainen. De tien meter veldlijn had ik al voor het telefoongesprek met de aardige mevrouw uit Friesland besteld.

Ook wij hebben door o.a. de coronacrisis de gehoorzaamheidstraining niet kunnen voltooien.

In kranten verschijnen nu artikelen dat er meer bijtincidenten worden verwacht en de asiels beginnen al vol te raken met gedragsgestoorde jonge honden.

We zagen het allemaal aankomen.

Zo ben ik vorig jaar diverse keren op hondeneigenaren afgelopen die met een jonge ongedurige hond aan de lijn aan de rand van het speelveld bleven staan. Eerst informeerde ik dan hoe oud het hondje was. Vier of vijf maanden waren de meest voorkomende antwoorden.

Mijn tweede vraag was steevast: mag hij/zij niet los?

Nee, want dan liep de pup weg en soortgelijke argumenten.

Puppy’s die de eerste maanden van hun leven dus niet los mochten!! Hoe krijg je die nu nog goed gesocialiseerd?

De hondentrainers hebben er hun handen vol aan, maar ze mogen nog steeds geen grote groepen trainen. De ons goed bekende hondengedragstrainer vertelde het me al een paar maanden geleden toen hij eindelijk meer dan één hond mocht trainen. Twee mochten er toen. Zijn eerste klus betrof twee puberende herderreuen. Hij was de eerste les alleen maar bezig geweest die twee uit elkaar te houden.

Ik ga met Baba voorlopig niet meer dagelijks naar het park.

Mijn hart huilt ondertussen om al die honden in de asiels.

.

PS

Mocht u toch nog overwegen voor het eerst een hond aan te schaffen, mag ik u dan mijn boek Ja..? Oh! aanraden?. Ik vertel in dat boek over mijn leven met diverse honden, zodat u een beeld krijgt wat er allemaal komt kijken bij het samenleven met een hond. Enne… laat u tijdig op de wachtlijst plaatsen voor de puppytraining.