Borders

Als we aankomen bij de zeer grote weide aan de rand van de stad waar honden los mogen, zien we in de verte alleen twee kleine hondjes. Baba is toch geïnteresseerd en gaat vast vooruit. Een van de twee kleintjes komt hem enthousiast tegemoet. Het blijkt een border terriër, een teefje van anderhalf jaar oud. De andere blijkt een mannetje van dertien en het vrouwtje van de twee hondjes begint meteen op een soort excuustoon te vertellen dat ze hem toch maar los heeft gemaakt toen wij eraan kwamen.

De honden mogen hier los, dus ik luister aandachtig verder. Vanaf dat het jonge borderteefje bij hen kwam wonen, was de oude knorrepot meteen haar verdediger, met alle problemen van dien.

Maar nu laat hij het maar, het jonge teefje kan zich goed zelf redden.

Ik snap nog steeds het excuus maken voor het los lopen van de dertienjarige niet.

Maar dan begint ze te vertellen dat alle problemen met haar honden bij haarzelf beginnen. Als zij bang is dat er wat gebeurt, komt het mannetje meteen in actie.

Ik begrijp, zij vond grote Baba eigenlijk wat eng, maar ik zeg niks.

Er ontspint zich een heel gesprek over de invloed van bazen op de honden, terwijl het kwieke teefje tevergeefs probeert Baba’s aandacht te trekken. Baba is na ruim een uur wandelen vooral geïnteresseerd in het water in de sloot en rollen in het gras. Het is al half negen ’s avonds, maar nog steeds 29 graden.,

De vrouw vertelt verder over wat ze allemaal heeft geleerd sinds ze twee border terriërs heeft. Het gaat vooral over het belang van zelf niet bang zijn.

Ik vertel over het belang van je hond vertrouwen geven en moet ineens denken aan de ontmoeting met staander Harry aan het begin van onze wandeling.

Harry is ook nog jong en onstuimig en steevast behoorlijk onder de indruk van mijn alphaatje. Maar bang is hij absoluut niet en de twee reuen draaiden tamelijk gespannen om elkaar heen. Ik vertrouw Baba, dus maak me daar nooit druk om.

Harry is hoger op de poten dan Baba en probeerde ondanks zijn respect toch even zijn kop op Baba’s schouders te leggen. Dat kwam hem op een forse grauw te staan. De jonge bazen van Harry zijn argwanender naar mijn hond dan ik, dus stelde ik ze gerust.

Gelukkig is Harry goed gesocialiseerd dus die trok meteen de juiste conclusies en bleef het bij die ongemakkelijke communicatie tussen de twee reuen.

“Als een hond niet goed gesocialiseerd is, bijvoorbeeld omdat zijn bazen hem weinig loslaten uit angst voor wat dan ook, kan een hond zo’n grauw niet genoeg vinden en te ver gaan en dan komt er na zo’n grauw en soms nog een volgende waarschuwing een vechtpartijtje.”

Ik voel tevredenheid over mijn bondige samenvatting van een tegenwoordig veel voorkomende hondensituatie, maar de bazin van de twee borders ziet het als een opmerking om in de verdediging te schieten over hoe goed gesocialiseerd haar honden zijn.

Zo had ik het niet bedoeld.

Het jonge teefje komt blij aangerend en ik complimenteer de vrouw met het leuke vrolijke hondje en wens haar veel plezier met haar. Zij gaan op weg naar huis.

Tijd voor mij om een bankje op te zoeken.

Bang voor de Alpha

Dankzij de (boek)cursus ‘Communicatie met dieren’ waarin ik lerende ben, ontdekte ik dat Baba het heel naar vindt dat veel mensen hem eng vinden. De tweede keer dat we daarover communiceerden liet hij er nog bij weten: ik ben echt wel lief! En dat is hij! De liefste hond die ik ooit gehad heb. Angst hebben voor Baba zegt meer over de mens die bang voor hem is dan over de hond.

Vanaf de eerste wandelingen die ik met hem maakte toen hij als acht maanden jonge hond bij mij was komen wonen, verbaasde ik me over de vele angstige reacties. Mensen die terugdeinsden of omliepen, hondenbezitters die hun kleine hondje meteen optilden of achter zich lieten schuilen en meer van dat soort reacties.

Al snel begreep ik dat het te maken had met dat Baba op een herder lijkt. De Duitse herder staat in de top 3 van gevaarlijke honden zelfs.

Mijn eerste hond was een Duitse herder en ook al een superlief dier. Maar dat was in een tijd dat honden nog overal los mochten lopen en mensen nog wisten dat je in de buurt van een hond niet moet gaan hardlopen.

Tegenwoordig worden joggers boos als ze hardrennend over het pad dat dwars door de hondenspeelweide in het park loopt, last hebben van een hond. Of die nou enthousiast denkt dat er iets te spelen valt en gaat mee rennen of tegen de rennende mens wil opspringen. Vooral dat laatste is niet leuk natuurlijk. Al lijkt mij dat als je bang bent voor honden je ook niets te zoeken hebt op de hondenspeelweide, maar dit terzijde.

Het zit in de natuur van een hond om als iemand begint te rennen dat als een (speel)uitdaging te zien. Hondenbezitters zijn zich doorgaans goed bewust van dat probleem en doen hun best dat gespring tegen hardlopers af te leren. Bij sommige jonge honden is dat een forse uitdaging maar elk baasje doet zijn/haar best. We passen ons aan dus.

Vorig jaar toen Baba na het gevecht op leven en dood met een Barsoi een volle minuut voor zijn leven heeft moeten knokken en hij zich daarna ontpopte als een ‘lone wolf alpha´ , heb ik me na een paar maanden ook aangepast en heb ik Baba laten castreren. (zie vorige 2 blogs)

Hij is er nog zachtaardiger door geworden en wordt steeds meer een uiterst sociale alpha.

Maar hoe voorkom je nou dat je hond gestresst raakt van dat mensen bang voor je zijn, zoals kennelijk het geval is bij Baba?

Ik word nog wel eens aangesproken op mijn gebruik van het begrip alpha hond. Er zijn mensen die de mening zijn toegedaan dat het hele begrip alpha niet bestaat. Dat lijkt me toch een ontkenning van de natuur van de hond. Of het nu om mensen of honden gaat, je hebt in groepen altijd leiders en volgers.

Baba is duidelijk geen volger. Ben al blij dat hij mij volgt 🙂

Eén van mijn vorige honden, Jao, was een duidelijke alpha. Na aanvankelijke opvoedproblemen werd hij rond zijn derde levensjaar een kalme rustige hond die in de buurt van andere honden vaak heel erg op zichzelf leek te zijn, aan de rand van hondenspeelweides alleen bezig leek met snuffelen, maar ondertussen goed in de gaten hield wat er gebeurde en wie er weg gingen of kwamen. Dat deed hij niet alleen op hondenspeelplekken, maar ook in het muziekcafé waar we samen vaak kwamen. Dat was vooral hilarisch, maar vergde ook dat ik er steeds weer achteraan moest, omdat de vertrekkende bezoeker geen rekening hield met ‘portier’ Jao, die daardoor buitengesloten werd.

Als het om honden ging, kwam hij pas in actie als er animositeit was tussen honden. Dan kwam hij met hoge staart en flink opgeheven hoofd even naar de onrustveroorzaker toe, knikje hier, grauwtje daar, en klaar was het weer. Ondanks zijn amper 32 kilo dwong hij flink respect af.

Er is nogal eens verwarring over wat een alpha is en wat een dominante hond. Vorig jaar als ‘lone wolf alpha’, had Baba duidelijk dominante trekken. Zijn alphagedrag ging over Baba zelf, hij werd een baasspelertje.

Maar een alpha heeft eigenlijk helemaal geen behoefte om de baas de spelen. Hij heeft slechts behoefte aan rust en duidelijkheid in de roedel.

De echte alpha blijft altijd de baas van de hond. De aanvankelijke gedragsproblemen van Jao waren dus leermomenten voor mij en zodra ik wist hoe ik een goede baas kon zijn van Jao, werd hij een goede alpha in de hondenroedel. Hij was vanaf dat moment ook nooit meer de aanstichter van een gevecht.

Baba gelukkig ook niet meer. Al is hij graag duidelijk over wat hij belangrijk vindt.

Maar dat gaat met een grauwtje, even lip optrekken of andere hondentaal. Daar moet je als mens niet van schrikken. Ook niet als hondenbaasje. Als je hond goed gesocialiseerd is, begrijpt die de taal en zal die ernaar handelen,

En is je hond, bijvoorbeeld omdat hij jong is, nog niet goed gesocialiseerd, dan zijn die acties van de alpha simpelweg leermomenten die bijdragen aan de socialisatie van je hond.

Lastiger ligt dat als twee alpha’s op dezelfde plek zijn, of een dominante hond een alpha op zijn pad tegenkomt. Doorgaans vinden de honden daar zelf wel een modus voor. Na het nodige om elkaar heen draaien, koppen op schouders leggen, rijgedrag en plasrituelen en allerlei andere hondentaal, besluiten ze meestal wie het voor het zeggen heeft of verdelen de taken. Dat geldt in ieder geval voor twee alpha’s. Een dominante hond accepteert het gezag van een alpha soms moeilijk. Dan zul je zien dat de alpha steeds opnieuw waarschuwingen geeft.

Als baas van de hond kan het dan zinnig zijn je hond bij je te roepen, vooral als je wilt voorkomen dat de twee honden gaan uitzoeken wie de sterkste is van de twee.

Voor mij als alpha van mijn alphahond is aanhoudend dominant gedrag van een andere hond meestal een teken dat het tijd wordt om te gaan.

Kom Baba, laten we die maar in zijn sop gaar laten koken! denk ik dan.

Dankzij die cursus hoorde ik hem al eens denken: hehe, dat werd tijd.

“Kom we gaan Baba!”

Ik met rechte rug, Baba rustig naast me en allebei met de kop hoog …

Castratie

Baba’s ontwikkeling als ‘lone wolf alpha’ sedert het incident in april met de barsoi werd steeds duidelijker. Zijn toch al grote hobby, het afpakken van ballen en andere speeltjes, werd nu echt dominant gedrag.

Zijn ongeduld met niet goed gesocialiseerde puberreutjes werd steeds groter en zijn begroetingen van andere honden op de speelweide veranderden steeds meer in even duidelijk maken wie er de baas is in het park, althans volgens Baba.

Daar kwam het nadrukkelijk claimen van teefjes ook nog bij.

We begonnen een slechte naam te krijgen in het park. Een keer kwamen we aangelopen bij de hondenspeelweide en nog voor ik Baba los had gemaakt, vertrokken alle hondenbaasjes met hun viervoeter. Binnen een minuut was de weide leeg.

Dit was niet leuk meer. Uitlaten van Baba werd een inspannende bezigheid. Met zo’n grote hond met een herderachtig uiterlijk waar toch al veel mensen bij vooroordeel bang voor zijn, en met zijn grote zelfstandigheid als voormalige zwerfhond, kon ik me niet langer permitteren om de tijd te nemen om te kijken hoe ik met allerlei soorten aanpak zijn gedrag zou kunnen ombuigen.

7 Juli liet ik hem castreren. De eerste keer in mijn leven dat ik zo’n stap zette en in de eerste week na de castratie heb ik in gedachten wel duizend keer sorry gezegd tegen Baba.

Hij was behoorlijk ziek van de narcose. De dierenarts had me aangeraden geen voedsel te geven maar wel te proberen of hij wilde drinken. Hij wilde geen van beiden, ondanks dat hij met een nuchtere maag de operatie had moeten ondergaan.

Eind van de avond probeerde ik voorzichtig een heel klein stukje van zijn favoriete leverworst. Hij rook eraan, trok zijn kop terug en maakte een geluid waarvan ik dacht dat alleen mensen dat konden: hij liet een hartgrondig ‘Blugggh’ horen.

De volgende dag begon hij weer te drinken en accepteerde hij kleine hapjes. Het werd me alleszins duidelijk dat de ontstekingsremmende pijnstiller geen overbodige luxe was. Ook het advies hem de eerste weken niet los te laten lopen, bleek terecht.

De dierenarts had gewaarschuwd dat de testosteron nog minstens een maand volop aanwezig zou zijn en ik dus de eerste maand geen veranderingen hoefde te verwachten en daarna was het afwachten of en zo ja wat voor effect de castratie uiteindelijk zou hebben.

Al de dag na de castratie bemerkte ik toch de eerste verandering: in plaats van heel vaak ‘vlaggen’, deed Baba ineens een lange plas.

We zijn nu drie maanden verder en Baba is, behalve dat hij duidelijk een apha is geworden, weer Baba. Hij is nog steeds een ballen- en speeltjesdief maar gelukkig weer zonder dat super dominante gedrag. Toch gaf het in september problemen met badgasten op Vlieland die er geen begrip voor op konden brengen, zelfs niet nadat ik uitgelegd had hoe Baba’s gedrag ontstaan was. Of ik de bal kon terugbezorgen. Uiteraard, maar wel met moeite. Daarna of ik kon voorkomen dat hij de bal afpakte, want het boxerachtige teefje vond het niet leuk dat Baba dat deed. Tsja, dat hoort nou juist bij Baba’s spel. De baas vond het ook duidelijk niet leuk dus lijnde ik Baba maar aan. Na een poos was ik echter even niet oplettend genoeg en hup daar ging hij, met lijn en al. Dit keer kwam de man Baba terugbrengen en kon meteen twee ballen in ontvangst nemen.

Ik wist meteen weer waarom ik nooit in de buurt van andere badgasten het strand op ging, maar het warme weer had me verleid dat dit keer wel te doen.

Op de stille stukken was het genieten met Baba. De lange, vrijwel lege stranden hadden echter ook een nadeel: overal lagen resten van dode vogels. Wat is het toch een eigenaardige gewoonte van honden dat ze zich graag in lijkgeuren wentelen. Ik heb me laten vertellen dat ze dat doen om hun eigen geur te camoufleren, nog een restant van hun oerinstincten. Het geeft ze een voordeel bij de jacht.

Ik ken geen hondeneigenaar die dit ‘voordeel’ honoreert en ik werd een keer goed pissig op Baba toen hij weer weigerde de lijken met rust te laten. Boos lijnde ik hem aan en een poos lagen we samen tegen de duinrand naar de zee te staren. Of eigenlijk, ik staarde, Baba ging maar even een dutje doen. Tot hij de geur van een hond opsnoof die vooruit gelopen van zijn bazen langs de vloedlijn liep. Met een alerte kop keek hij van de hond in de verte naar mij en weer terug. Ok Baba, herkansing. Maar niet in de resten van dode vogels en vissen rollen aub!

Wat kan hij toch hard rennen als hij er zin in heeft, binnen enkele seconden was hij bij de zwarte hond. Ze dolden een poosje, en toen de zwarte hond met bazen al ver gepasseerd was, stond ik klaar met mijn fluitje, bezorgd dat Baba te ver mee zou lopen. Maar nee, hij bleef achter en zou dat de hele week op Vlieland keurig doen, hij is echt beter onder appel sedert de castratie. Ik zag hem wat over het strand scharrelen en denkend aan de vele lijken, blies ik uiteindelijk toch op mijn fluitje. Daar kwam hij al, maar wat had hij in zijn bek?

Eenmaal dichtbij bleek het een grote, nog geheel intacte dode meeuw te zijn, die hij trots voor mijn voeten neerlegde. Cadeautje!

Even was ik bang dat hij hem toch weer zelf zou willen hebben: het leek een beetje op hoe hij een bal voor andere viervoeters neerlegt, maar oh wee als die hond die bal zou oprapen, dan laat Baba graag zien hoe snel hij is. De pestkop! Maar nee hoor, hij ging weer rustig liggen.

Met mijn handen begroef ik de meeuw. Het werd een behoorlijke zandhoop voor ik niets meer zag van het grote beest. Baba had het stoïcijns gadegeslagen en toen ik klaar was kwam hij even aan het bergje snuffelen, keek me aan alsof hij zei, nou als jij er dat mee wilt doen moet je dat zelf weten en ging weer liggen.

Alle overige dagen op Vlieland bemerkte ik vooral hoe goed Baba onder appel bleef. Hij is duidelijk rustiger en gezeglijker geworden sinds de castratie.

Ook in onze eigen omgeving begint op te vallen hoeveel rustiger hij is geworden. De hondenspeelweide loopt niet meer leeg als wij eraan komen. 🙂

Er zijn zelfs tekenen dat hij in plaats van een ‘lone wolf alpha’, langzaam maar zeker een gewone alpha aan het worden is, in groepen honden stelt hij zich steeds socialer op.

Tenzij er een bal in het spel is 😉

Ik heb absoluut geen spijt van de castratie.

Op een ‘dingetje’ na: Baba lijkt nu qua voedselgerichtheid op een labrador.

Als hij de kans krijgt belaagt hij picknickers en thuis reageert hij op alles wat met eten te maken heeft. Extra lastig is dat je een hond na castratie juist minder eten moet geven om te voorkomen dat hij dik wordt.

Maar we vinden er vast wel een modus voor. Uiteindelijk…

Coronapubers

Er schijnen vorig jaar minstens 30 % meer puppy’s gekocht te zijn dan gewoonlijk. Het was op de hondenspeelweide in het park te merken. Vaak was daar maar één volwassen hond op vijf of zes puppy’s. Gelukkig is mijn hond een puppylover, maar zoveel tegelijk werd hem af en toe bijna teveel. Zodra er een volwassen hond aan kwam stormde hij daar overenthousiast op af. Hij was dan duidelijk teleurgesteld als die meer in de puppy’s geïnteresseerd bleek dan in hem, superblij als hij lekker keihard kon rennen met een hond van zijn maat.

De grote aanwas van honden gaat nog steeds door en vaak betreft het de eerste hond van de nieuwe eigenaar.

Gelukkig mogen de hondentrainers weer aan het werk, zij het met kleinere groepjes dan voor de corona crisis. Dat was vorig jaar anders en de gevolgen zijn er naar. Veel van die eerste hond bezitters hebben hun hond niet goed gesocialiseerd en geen puppy cursus kunnen volgen. Die puppy’s van vorig jaar zijn nu aan het puberen en dat blijkt voor andere honden zoals de mijne vaak geen pretje.

Baba werd het een maand terug spuugzat, vooral puberende reutjes die met machogedrag op hem afkwamen en zijn waarschuwingen straal negeerden. Waarschuwde Baba voorheen soms met engelengeduld wel minstens op vijf verschillende manieren, langzaam maar zeker werden zijn aantal waarschuwingen minder en uiteindelijk vond hij dat twee keer toch echt genoeg moest zijn en ging als daar niet goed op gereageerd werd over op ‘berijden’ van de macho puberreu ; een teken van dominant gedrag. Hij, grote Baba met zijn drie jaar had immers meer anciënniteit dan de jonge puber en dat moest hij dan maar laten blijken, vond hij kennelijk.

Ook dat werd dan soms niet goed begrepen en baf, daar werd het ruzie. Onder andere omdat Baba dan reageerde met de jonge puber op zijn rug leggen, maar vooral omdat de onervaren hondeneigenaar daarvan in paniek kon raken met weer alle gevolgen voor het gedrag van de jonge reu. Eenmaal daar werd de onervaren eigenaar doorgaans boos op mij. Ik heb in zijn/haar ogen een rothond en het is allemaal mijn schuld.

Tegenwoordig besluit ik door te lopen als er weer zo’n slecht gesocialiseerde puberende reu macho aan komt lopen. Baba is het daar doorgaans mee eens en volgt me dan blij voor een leuke wandeling of zoiets.

Eerlijk gezegd is er nog een andere reden voor Baba’s verminderde geduld. Bijna twee maanden geleden heeft hij grote ruzie gehad met een Barsoi. Ik had zo’n hond nog nooit gezien en was behoorlijk onder de indruk van zijn voorkomen. Stom van mij was dat ik daardoor zijn gedrag niet goed observeerde. Minstens een kwartier leken de Barsoi en Baba elkaar te negeren maar toen ik ze even mijn rug toekeerde om iets in een prullenmand te gooien, brak achter me een hevig gevecht los. Het duurde zeker een minuut en werd pas beëindigd doordat drie mensen, allen betrokken bij de Barsoi, de grote hond van Baba aftrokken. “Ja we hebben morgen al een afspraak voor een chemische castratie,” zeiden de baasjes van de tweejarige Barsoi. Dat had ik graag eerder geweten. Baba had een scheurtje aan een oor, een wond in zijn andere, bebloede voetjes en over zijn hele lijf kleine wondjes. Gelukkig geen dierenartskwestie, maar Baba bleek behoorlijk getraumatiseerd. Zodanig dat ik hem drie dagen niet los kon laten omdat hij elke ongecastreerde reu te lijf wilde gaan.

Met enige moeite is Baba inmiddels weer geresocialiseerd, maar er is kennelijk door dat gevecht een knop bij hem omgegaan. Ik sprak daarover met een amateur hondentrainster, die als eerste opmerking had dat Baba zich tijdens het gevecht kennelijk weigerde over te geven. Ik speelde de film in mijn hoofd af. Baba had het hele gevecht op zijn rug gelegen, maar inderdaad, zoals een omstander na afloop van het gevecht constateerde: “hij had zich kranig geweerd.” Dus niet overgegeven.

“Dat doen alpha’s ook niet,” zei de amateur trainster.

“Baba een alpha, schei uit! Hooguit bèta, misschien wel omega, als dat zou bestaan althans,“ zei ik, met in gedachten zijn onderdanige houding naar allerlei gelijkwaardige honden.

“Er zijn twee soorten alpha’s,” zei de amateurtrainster, “de ene houdt zich vooral met de roedel bezig, de andere is meer een lone wolf”.

Lone Wolf! Ja dat was en is Baba zeker!

Zijn onderdanige gedrag is slimheid, zichzelf aangeleerd gedrag vanaf dat hij als klein puppy aan het zwerven is geraakt. Door dat soort slimheid heeft hij de eerste acht maanden van zijn leven overleefd. Ook het rapport van de dierentolk gaf zulke zaken aan.

Nog meer films terugspelend in mijn hoofd realiseerde ik me dat hij al vaker allerlei alpha gedrag had vertoond, zoals puppy’s beschermen tegen onstuimige of dominante honden, teefjes claimen en meer van dat fraais. Maar sinds dat gevecht met de Barsoi heeft hij kennelijk besloten dat hij ook echt iemand is om rekening mee te houden. Sterker nog, de hondenspeelweide in het Wilhelminapark ziet hij nu als zijn achtertuin waar hij stap voor stap bezig is hoger in de hiërarchie te komen.

Begin deze week liep dat niet zo goed af.

Er kwamen meerdere puberreutjes de speelweide op, waardoor ik het tijd vond om te vertrekken. Baba luisterde goed en liep met me mee. Even buiten de speelweide stond een hondenkennis met twee husky teefjes ons op te wachten. Baba is weg van die twee vrouwtjes. De jongste van de twee mag soms los en dan dolt hij daarmee dat het een lieve lust is. Maar ook de oudere die aan de lijn blijft, heeft zijn volle belangstelling.

Er kwam een oudere mevrouw aan met een peutertje in een wandelwagen en een hond aan de lijn. Ze overzag het tafereel en maakte haar hond los. Deze reu dacht ook naar de twee husky’s te kunnen gaan, maar dat was niet naar de zin van Baba. De vrouw liep snel door en haar hond ging gelukkig mee.

Na een paar minuten gebeurde er iets wat ik niet had verwacht: Baba verloor zijn belangstelling voor de twee vrouwtjes en rende terug de speelweide op. Hij luisterde totaal niet meer. In de verte zag ik hem bakkeleien met de puberreutjes en de hond van de oudere mevrouw.

Met de baas van de husky’s besprak ik dit steeds terugkerende onaanvaardbare gedrag van Baba en hij gaf me, niet voor het eerst, het advies om te gaan trainen met een tien meter lijn.

Hehe daar was Baba eindelijk. Ik lijnde hem aan, gaf hem te verstaan dat hij moet luisteren als ik fluit.

Ik beëindigde het gesprek met de baas van de husky’s en wilde weggaan, maar werd geroepen door de oudere mevrouw. Haar hond was weer aan de lijn.

“Mevrouw, wilt u even achten a.u.b,” riep ze.

Foute boel! dacht ik en bleef uiteraard wachten tot ze dichterbij was gekomen.

“Uw hond heeft mijn hond gebeten!” zei ze.

Ik schrok. Zoiets had Baba echt nog nooit gedaan.

Ze vertelde dat ze in Friesland woont en haar hond daar haar erf bewaakt.

Ik vroeg de mevrouw mijn telefoonnummer te noteren, maar ze vond dat niet nodig. De vacht van haar hond die een slag kleiner is dan Baba, kleurde op de rug steeds roder.

De baas van de husky’s en ik raadden de vrouw aan naar de dichtstbijzijnde dierenkliniek te gaan. Aanvankelijk protesteerde ze, maar uiteindelijk noteerde ze mijn telefoonnummer en liet zich de weg wijzen naar de kliniek.

Een paar uur later kreeg ik een foto van de rug van haar hond en nog een foto van de rekening. 222,05 euro.

Ik belde haar. Allereerst verzekerde ik haar dat ik het bedrag dezelfde dag nog zou overmaken. Maar ik wilde ook graag weten wat er nou eigenlijk gebeurd was.

Ze vertelde dat haar hond al elf is, heel dominant en dat Baba en haar hond aan het bakkeleien waren. Ja dat laatste klopte met wat ik in de verte had gezien. Aanvankelijk liep haar hond daarna gewoon weg en ging met de jonge reutjes aan de slag, vertelde de mevrouw. Ook dat klopte met mijn waarneming en was kennelijk het sein voor Baba om eindelijk op mijn fluit te reageren.

Haar hond was op een gegeven moment in het gras op zijn rug gaan liggen rollen en daarna had ze zijn rug zien verkleuren.

Zes hechtingen tel ik op de foto die ze heeft gestuurd.

Maar ze zei heel vriendelijk: “Het is geen beet, het is meer een soort scheur die vermoedelijk per ongeluk door een slagtand of zo is veroorzaakt”.

Dat vond ik goed nieuws. Vermoedelijk is de huid van haar elf jaar oude reu al kwetsbaar geworden.

Maar dan nog: dit was voor mij echt het signaal om te gaan hertrainen. De tien meter veldlijn had ik al voor het telefoongesprek met de aardige mevrouw uit Friesland besteld.

Ook wij hebben door o.a. de coronacrisis de gehoorzaamheidstraining niet kunnen voltooien.

In kranten verschijnen nu artikelen dat er meer bijtincidenten worden verwacht en de asiels beginnen al vol te raken met gedragsgestoorde jonge honden.

We zagen het allemaal aankomen.

Zo ben ik vorig jaar diverse keren op hondeneigenaren afgelopen die met een jonge ongedurige hond aan de lijn aan de rand van het speelveld bleven staan. Eerst informeerde ik dan hoe oud het hondje was. Vier of vijf maanden waren de meest voorkomende antwoorden.

Mijn tweede vraag was steevast: mag hij/zij niet los?

Nee, want dan liep de pup weg en soortgelijke argumenten.

Puppy’s die de eerste maanden van hun leven dus niet los mochten!! Hoe krijg je die nu nog goed gesocialiseerd?

De hondentrainers hebben er hun handen vol aan, maar ze mogen nog steeds geen grote groepen trainen. De ons goed bekende hondengedragstrainer vertelde het me al een paar maanden geleden toen hij eindelijk meer dan één hond mocht trainen. Twee mochten er toen. Zijn eerste klus betrof twee puberende herderreuen. Hij was de eerste les alleen maar bezig geweest die twee uit elkaar te houden.

Ik ga met Baba voorlopig niet meer dagelijks naar het park.

Mijn hart huilt ondertussen om al die honden in de asiels.

.

PS

Mocht u toch nog overwegen voor het eerst een hond aan te schaffen, mag ik u dan mijn boek Ja..? Oh! aanraden?. Ik vertel in dat boek over mijn leven met diverse honden, zodat u een beeld krijgt wat er allemaal komt kijken bij het samenleven met een hond. Enne… laat u tijdig op de wachtlijst plaatsen voor de puppytraining.