Prikbord

Een hond in de stad uitlaten wordt steeds moeilijker door toenemende onverdraagzaamheid van niet-hondenbezitters. Ook op zich positieve ontwikkelingen pakken voor honden slecht uit.  Stedelingen zijn in toenemende mate doordrongen van het belang van groen en steeds meer kleine plekjes worden dan ook beplant. Geweldig, maar een hond moet er liefst met een boog omheen.

Ik heb een hond die bij voorkeur in groen plast, maar hoe leg ik hem uit dat het meeste groen heilig is voor degene die dat onderhoudt?

Ook boomspiegels zijn steeds heiliger omdat er allerlei beplanting op plaatsvindt en daardoor bovendien lastig voor de hond om er een stevig staanplaatsje te vinden. Als ik hem wegtrek bij een geveltuintje neigt hij naar de eerstvolgende tuinloze gevel maar dat wordt als vies ervaren. En toegegeven, als mijn hond een plas tegen een gevel doet, valt het weliswaar op de stoep, maar een grote plas achterlaten voelt behoorlijk gênant. Teefjes doen het ook veel op de stoep, maar beginnen niet zo dicht bij de gevel 😉

Ik heb zelf ook bijna 40 jaar een geveltuintje en er worden heel wat plasjes door honden in of tegenaan gedaan. Het heeft nog nooit problemen met de planten gegeven. Problemen heb ik wel met gravende poezen die er ook nog drolletjes in achterlaten.

Wat veel mensen niet begrijpen is dat de plek waar een hond zijn poot optilt zorgvuldig wordt gekozen. Honden laten door middel van hun plasjes boodschappen aan elkaar achter. Helemaal precies weten we het niet, maar ik stel me zo voor dat ze met hun enorme reukvermogen elkaar aan de geur van de plas herkennen. Hun plas zegt dus zoiets als: Max was hier, en Lena ook, Snoopy gisteren.

Over elkaars plas heen gaan geeft ook iets aan van de hiërarchie tussen honden.

En plasjes worden achtergelaten als markering om plekken en zelfs hele routes te kunnen herkennen.

Daarom zijn hoeken van straten favoriet bij honden als markeringsplek. Een hoek waar veel honden op weg naar het park langskomen, is sedert een paar jaar rond gemaakt met iets dat nog het meeste weg heeft van een kleine kasteelmuur. Op de basis van stenen is een prachtig gesmeed hekwerk geplaatst en onderaan is het metselwerk afgerond met leistenen. Het lichtgrijs is op veel plekken al donker van de vele keren dat honden er tegenaan geplast hebben. De  huiseigenaar kwam een keer net aangelopen toen mijn hond zijn poot had opgetild.  

“Sorry.” zei ik, ‘maar jouw hek hier op de hoek is kennelijk een soort brievenbus voor honden om boodschappen voor elkaar achter te laten.”  Hij kon er om lachen en had dat kennelijk zelf ook al lang waargenomen.  Gelukkig, voor hem was het geen probleem. Toen we weer doorliepen bedacht ik dat prikbord een betere benaming zou zijn.