Op Vlieland is een hondenhotel. Speciaal voor mensen die er op vakantie gaan, de Vlielandgangers. Ik ben een Vlielandganger, al enige jaren ga ik graag naar dit prachtige eiland. Met mijn hond. Juist met mijn hond, want die vindt het daar geweldig en daardoor geniet ik nog meer van de mooie natuur.
Toen we daar afgelopen maandag arriveerden en na de eerste noodzakelijke boodschappen te hebben gedaan net even buiten het enige dorp de duinen inliepen en ik hem losmaakte, ging hij er als een speer vandoor om even later weer blij uitgelaten me tegemoet te lopen en hupsakee daar ging hij weer, rende enthousiast van links naar rechts en weer terug, vooruit en weer naar mij, mega uitgelaten dus. Toen hij enigszins gekalmeerd was, zocht ik, de boodschappensjouwer, even een bankje op. Hij kwam naast me op de grond zitten en keek uiterst tevreden uit over de duinen en een vallei.
Baba was weer waar hij liefst zou willen wonen, dat was me vorig jaar al duidelijk geworden, toen we voor de derde keer in een mooie studio met grote omheinde tuin logeerden. Daar wachtte ons vorig jaar echter een minder leuke boodschap: de eigenaren van die studio die in het huis erboven woonden, hadden hun huis verkocht.
Een paar weken later kwam ik erachter dat de nieuwe eigenaar weliswaar ook door ging met verhuren, maar niet meer aan mensen met honden.
Dat hoefde ook niet, vertelde hij me aan de telefoon, Vlieland had tegenwoordig een hondenhotel. Dat hondenhotel adverteert in de trant van: overdag lekker met uw hond wandelen op Vlieland en ’s avonds kan hij of zij lekker overnachten in ons leuke hotel.
Leuk bedacht, maar mijn voormalige zwerver heeft nog oerinstincten en vindt dat de roedel als het donker wordt bij elkaar moet zijn. Ik ben het met hem eens.
Dus heb ik sedert die boodschap van de nieuwe eigenaar geregeld tijd gestoken in een nieuw plekje vinden voor ons samen. Die plekjes bleken steeds schaarser te worden. Uiteindelijk vond ik een maisonnette in een appartementencomplex en door goed op last minutes te letten, lukte het me recent om enigszins betaalbaar een midweek te boeken.
Daar zijn we nu en genieten van korte of langere wandelingen in het bos of over het strand, of zoals vandaag bij lekker zonnig weer van een urenlange zwerftocht over het eiland. We gingen door bos en langs de wadden, via de jachthaven en een heerlijke kop soep daar via de uiterste oostelijke punt van het eiland, daar waar wad en Noordzee samen komen en het getij ruw bezig is het eiland weer te verkleinen, via het Noordzeestrand en lekker eten en drinken bij strandrestaurant Oost weer door duinen en bossen huiswaarts.
Wat een genot.
Hond ligt nu al een paar uur bij te komen, kwam net even vragen of we nog samen gaan slapen.
Jazeker, even dit stukje afschrijven Baba en dan lekker naar bed.
Ik mijmer nog even over een fantastisch eiland met wonderschone en stille natuur, met een groot aantal enorme natuurliefhebbers onder de 1100 vaste bewoners, waar toch velen lijken te denken dat een hondenhotel een goed idee is.
Wie zijn die verhuurders voor wie spullen belangrijker zijn dan de levende have en net doen of het voor de hond zo leuk is om ’s nachts in een hondenhotel zonder zijn of haar baasje te moeten verblijven? En wie zijn die bazen die dat hotel boeken voor hun hond? Gaat het hen om besparing van de schoonmaakkosten? Lijkt me niet, want die kosten vallen in het niet bij die van het verblijf in het hondenhotel. Vinden zij misschien ook de spullen op hun vakantieadres belangrijker dan hun hond bij zich te hebben? Of willen ze ’s avonds graag dingen doen waar de hond niet bij mee kan of mag? Maar welke dingen zijn dat dan op dit eiland?
Ik snap er echt niks van.
Ik dank in het diepst van mijn hart de in Heerenveen wonende eigenaren van dit appartement dat ze er anders over denken. Hopelijk blijven ze dat doen.